Mal in de zorg | Eithward

MALLE MANAGERS

Je thuis voelen in het verzorgingstehuis managen

Oh het was zo’n mooi idee om mensen in het verzorgingstehuis meer op hun gemak te stellen. Huiskamers helemaal inrichten en kleuren naar beroepsgroepen. Bijv. een huiskamer voor 'zorgvragers' met als achtergrond het boerenleven. Natuurlijk met stalraampjes, foto’s aan de muur met koeien, paarden en varkens, boerderijen, landbouwmachines, één keer in de maand een baal stro in de huiskamer, mooie boerenmuziek op de achtergrond. Radio- en TV-programma’s in het dialect, geen stoffen tafellaken maar een zwilk (plastic tafelkleed) op de eettafels, etc.

En wat gebeurde er dus: er kwam een projectgroep die allerlei soorten huiskamers uit begon te werken. Huiskamers voor boeren, winkeliers, ambtenaren, arbeiders, leraren, mensen uit ‘prachtwijken’, etc. De projectgroep vergaderde vaak en lang, maar kwam er niet uit. Er waren heel veel mogelijkheden en nog veel meer verschillende meningen over het soort huiskamers dat er wel en per se niet moesten komen.

Uiteindelijk kwam er niets van het plan terecht. Het kostte allemaal teveel en bij het indelen van de ‘zorgvragers’ bleken er ook rijke boeren te zijn die gewoon Nederlands spraken, van klassieke muziek hielden en helemaal geen behoefte hadden aan een typische boerenhuiskamer. Niemand wilde in de huiskamer met mensen uit de arme buurten en geloof bleek ook nog steeds een belangrijke rol te spelen. Dezelfde beroepsachtergrond vonden de mensen zelf helemaal niet zo belangrijk bij het kiezen van een huiskamer waar ze moesten verblijven. In de praktijk bleek sociale klasse ver weg het belangrijkste indelingsprincipe te zijn.

Einde project. Tijd weg, geld weg en de motivatie van medewerkers om nog eens mee te werken aan een managementproject weg. Dat gebeurt er dus als je buiten de meest betrokkenen om (de bewoners en hun familie) als management zelf gaat bedenken waar mensen behoefte aan hebben. Voor u, over u en zonder u.

HELP! DE INSPECTIE KOMT !!!!
(Rustig, rustig, heb je je protocollen op orde? Ja? Niks aan de hand joh)

Je zou het verwachten, spanning, zweetplekken onder de armen, zenuwen, als de Inspectie voor de deur staat. In de praktijk bleek het allemaal nogal mee te vallen, zo’n inspectie. Ze kondigen van te voren keurig aan wanneer ze komen, want anders zijn de verantwoordelijke managers er misschien niet of liggen de mappen met protocollen niet klaar en wat moet je dan als inspectie? Kijken hoe het echt gaat in de dagelijkse praktijk? Kost veel te veel tijd en we lopen toch wel even door het gebouw?

En wat doen managers? Gewoon zorgen dat de papieren werkelijkheid in de protocollen op orde is, want daar kijken ze eigenlijk alleen maar naar. Is opleiding op dat moment een hot item? Gewoon ff een paar extra opleidingspunten inbouwen. “Ik zie dat jullie ook aandacht besteden aan extra instructies voor verantwoord medicijngebruik, zodat medewerkers weten wat ze geven, wat de bijwerkingen kunnen zijn en wat verkeerde combinaties zijn. Prima! Een pro-actieve aanpak!”

Zo doe je dat dus. Die inspecteurs lopen natuurlijk wel eens even door het gebouw en dus haal je de rolstoelen voor alle zekerheid allemaal wel even uit de gang waar ze altijd in de weg staan en parkeer je ze even bij elkaar in een lege kamer. En, o ja, de medicijnkarren! Vandaag wel even zorgen dat ze steeds afgesloten zijn. Verder de schoonmaakdienst even wat extra uren laten maken om de ergste viezigheid weg te laten halen, die 2 lampen nog even laten repareren en nog een paar van dat soort dingen maar dan is er niets aan de hand toch?

Inderdaad niets aan de hand. Inspectie tevreden, management tevreden, dus iedereen tevreden. Geen probleem toch?