MANAGEMENTGEKTE VEROORZAAKT STEEDS MEER ELLENDE
 

Het zijn vreemde tijden in Organisatieland. De managementwaanzin in organisaties begint onrustbarende proporties aan te nemen. Managers proberen steeds vaker de organisatie in de gewenste richting te sturen en te houden door nog meer te meten en nog meer te controleren. Daardoor zijn medewerkers een belangrijk deel van hun dag bezig met verzamelen van informatie en het schrijven van rapporten, maar veel helpt het allemaal niet. Vooral in dienstverlenende organisaties blijken cijfers boterzacht te zijn en hebben cijfers vaak niet meer waarde dan het weerbericht van vorige week. Toch besteden managers steeds meer tijd aan dat meten en controleren omdat ze geloven dat het nodig en ook mogelijk is om van hun organisatie een ‘geoliede machine’ te maken waar als het even kan geen fouten meer gemaakt worden.

Dat is alleen mogelijk als die organisatie in feite ook een grote machine is zoals een staalfabriek, een gloeilampenfabriek of een koekjesfabriek, maar het is een volstrekt waanzinnig idee als het om een school gaat, een café-restaurant of een huisartsenpraktijk waar het productiewerk in de organisatie voornamelijk door mensen wordt gedaan want mensen zijn geen machines. Machines hebben geen eigen ideeën over het werk dat gedaan moet worden, geen eigen wil of doelen en ervaren geen emoties bij het werk dat ze doen. Mensen hebben dat allemaal wel en daarom moet en kun je mensen niet zo ‘aansturen’ als je dat bij machines doet.

​

 

 

 

 

 

 

 

 

Machines kun je managen met allerlei bedrijfskundige methoden en technieken die daarvoor ontwikkeld zijn, maar bij mensen heb je daar niet zoveel aan, mensen laten zich niet managen. Bij het aansturen van mensen gaat het veelmeer om zaken als: goed leiding geven, zelf het goede voorbeeld geven, motiveren, inspireren, goed opleiden en voorwaarden scheppen, ervoor zorgen dat je medewerkers hun werk goed kunnen doen. Dat zijn allemaal zaken waarbij het meer gaat om kwaliteit dan kwantiteit. Het probleem daarbij is dat je kwaliteit niet goed kunt meten met natuurkundige meetlatten zoals aantal, lengte, gewicht en temperatuur.

En met statistieken kun je ook niet veel doen als het kwaliteit gaat. Hoe verliefd was je het afgelopen jaar gemiddeld per dag? Kun je een rekensommetje van maken maar de uitkomst is nonsens. De ene verliefdheid is de andere niet en dus is het uitrekenen van een gemiddelde is onzinnig. Als je kwaliteit wilt meten, ben je daarvoor aangewezen op de ingebakken, subjectieve meetlatten van de mens zelf zoals: Hoe voelt het, is het OK? Is het leuk of vervelend. Kan het door de beugel of deugt het gewoon niet. Is het mooi of lelijk? Cijfers koppelen aan dat soort oordelen geeft ze een schijn van objectiviteit maar als niet goed duidelijk waar die cijfers naar verwijzen, waar ze op slaan, kun je er in feite niks mee. 

Vraag: "Geeft u eens een schoolcijfer aan deze 2 schilderijen".

Antwoord: "Schilderij A geef ik een 6 en schilderij B een 8".

Vraag: "OK, maar waarom A een 6 en B een 8?".

Antwoord: "Nou ik vind B technisch veel beter geschilderd, maar bij A vind ik het kleurgebruik wel veel mooier. A zegt me persoonlijk ook meer dan B maar schilderij B is van een hele bekende schilder en is veel meer waard dan A. En verder heeft A een veel minder mooie lijst en is het ding te groot voor mijn woonkamer."

Blijkbaar waren die cijfers niet gebaseerd op maar 1 meetlat maar meten ze een heleboel dingen tegelijk. Zonder die uitleg zeggen de cijfers 6 en 8 helemaal niets omdat je niet weet waar die cijfers precies op slaan. Je weet dan niet wat die cijfers precies meten en dus heb je er niks aan en kun je er niks mee. Als je die 2 schilderijen vervolgens door iemand anders laat beoordelen zul je zien dat die persoon niet op precies dezelfde zaken let en dus zegt het verschil in cijfers voor schilderij A bij die 2 personen ook weer niets. Meetgekte!  

 

Het gevolg van deze gekte: bureaucratische tsunami's, stress en andere ziekten. Het aantal mensen in organisaties met stress en burned-out verschijnselen neemt toe. Managers en leiders vragen zich verdwaasd af hoe het nu verder moet. Nog meer, nog vaker en misschien nog beter meten? Nog meer rapporten, onderzoeken, check lists, vragenlijsten, toezichthouders, accountants, externe adviseurs? Is dat de oplossing? In de praktijk blijkt dat die oplossingsrichting leidt tot allerlei vermakelijke, maar tegelijkertijd tragische taferelen. Het lijkt soms wel een circus waarin de leeuwen binnenkomen terwijl de paarden nog ronddraven en de clowns in de trapeze hangen. Op deze website vindt u een breed spectrum van dit soort malle toestanden. Lees en verbaas je, verwonder je, lach en huiver.

 

Maar, de belangrijkste vraag van dit alles: Hoe zijn we zo verdwaald geraakt? Dat is de grote vraag. Waar komt al die onzin eigenlijk vandaan? Daarover leest u hier alles. Is er een uitweg is uit dat malle labyrint waarin we met zijn allen verdwaald zijn geraakt? Ook op die vraag vindt u het antwoord op deze website. 

​

Vind alles waar u naar zoekt op de brainmap van deze website